طرح شبهه:علی که شیر خدا و اسد الله
الغالب بود و در قلعه خیبر را با یک دست بلند کرد، چگونه حاضر مى‌شود ببیند
همسرش را در مقابل چشمانش کتک بزنند؛ اما هیچ واکنشى از خود نشان ندهد؟!
نقد و بررسی:
یکى
از مهمترین شبهاتى که وهابی‌ها با تحریک احساسات مردم، به منظور انکار
قضیه هجوم عمر بن خطاب و کتک زدن فاطمه زهرا سلام الله علیها مطرح مى‌کنند،
این است که چرا امیرمؤمنان علیه السلام از همسرش دفاع نکرد؟ مگر نه این که
او اسد الله الغالب و شجاعترین فرد زمان خود بود و…
عالمان شیعه در طول تاریخ از این شبهه پاسخ‌هاى گوناگونى داده‌اند که به اختصار به چند نکته بسنده مى‌کنیم.
عکس العمل تند حضرت در برابر عمر بن خطاب:
امیرمؤمنان
علیه السلام در مرحله اول و زمانى که آنها قصد تعرض به همسرش را داشتند،
از خود واکنش نشان داد و با عمر برخورد کرد، او را بر زمین زد، با مشت به
صورت و گردن او کوبید؛ اما از آن جایى که مأمور به صبر بود از ادامه مخاصمه
منصرف و طبق فرمان رسول خدا صلى الله علیه وآله صبر پیشه کرد. در حقیقت با
این کار مى‌خواست به آنها بفهماند که اگر مأمور به شکیبائى نبودم و فرمان
خدا غیر از این بود، کسى جرأت نمى‌کرد که این فکر را حتى از مخیله‌اش
بگذراند؛ اما آن حضرت مثل همیشه تابع فرمان‌هاى الهى بوده است.
سلیم بن قیس هلالى که از یاران مخلص امیرمؤمنان علیه السلام است، در این باره مى‌نویسد:
وَدَعَا
عُمَرُ بِالنَّارِ فَأَضْرَمَهَا فِی الْبَابِ ثُمَّ دَفَعَهُ فَدَخَلَ
فَاسْتَقْبَلَتْهُ فَاطِمَةُ علیه السلام وَصَاحَتْ یَا أَبَتَاهْ یَا
رَسُولَ اللَّهِ فَرَفَعَ عُمَرُ السَّیْفَ وَهُوَ فِی غِمْدِهِ فَوَجَأَ
بِهِ جَنْبَهَا فَصَرَخَتْ یَا أَبَتَاهْ فَرَفَعَ السَّوْطَ فَضَرَبَ بِهِ
ذِرَاعَهَا فَنَادَتْ یَا رَسُولَ اللَّهِ لَبِئْسَ مَا خَلَّفَکَ أَبُو
بَکْرٍ وَعُمَرُ.
فَوَثَبَ
عَلِیٌّ (علیه السلام) فَأَخَذَ بِتَلابِیبِهِ ثُمَّ نَتَرَهُ فَصَرَعَهُ
وَوَجَأَ أَنْفَهُ وَرَقَبَتَهُ وَهَمَّ بِقَتْلِهِ فَذَکَرَ قَوْلَ
رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) وَمَا أَوْصَاهُ بِهِ فَقَالَ
وَالَّذِی کَرَّمَ مُحَمَّداً بِالنُّبُوَّةِ یَا ابْنَ صُهَاکَ لَوْ لا
کِتابٌ مِنَ اللَّهِ سَبَقَ وَعَهْدٌ عَهِدَهُ إِلَیَّ رَسُولُ اللَّهِ
(صلی الله علیه وآله) لَعَلِمْتَ أَنَّکَ لا تَدْخُلُ بَیْتِی.
عمر
آتش طلبید و آن را بر در خانه شعلهور ساخت و سپس در را فشار داد و باز
کرد و داخل شد! حضرت زهرا علیها السّلام به طرف عمر آمد و فریاد زد: یا
ابتاه، یا رسول اللَّه! عمر شمشیر را در حالى که در غلافش بود بلند کرد و
بر پهلوى فاطمه زد. آن حضرت ناله کرد: یا ابتاه! عمر تازیانه را بلند کرد و
بر بازوى حضرت زد. آن حضرت صدا زد:
یا رسول اللَّه، ابوبکر و عمر با بازماندگانت چه بد رفتار مى‌کنند»!
علی
علیه السّلام ناگهان از جا برخاست و گریبان عمر را گرفت و او را به شدت
کشید و بر زمین زد و بر بینى و گردنش کوبید و خواست او را بکشد؛ ولى به یاد
سخن پیامبر صلى الله علیه وآله و وصیتى که به او کرده بود افتاد، فرمود:
اى پسر صُهاک! قسم به آنکه محمّد را به پیامبرى مبعوث نمود، اگر مقدرّات
الهى و عهدى که پیامبر با من بسته است، نبود، مىدانستى که تو نمىتوانى به
خانه من داخل شوى»
الهلالی، سلیم بن قیس (متوفای۸۰هـ)، کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ص۵۶۸، ناشر: انتشارات هادى ـ قم، الطبعة الأولی، ۱۴۰۵هـ.
همچنین آلوسى مفسر مشهور اهل تسنن به نقل از منابع شیعه این روایت را نقل کرده است:
أنه
لما یجب على غضب عمر وأضرم النار بباب على وأحرقه ودخل فاستقبلته فاطمة
وصاحت یا أبتاه ویا رسول الله فرفع عمر السیف وهو فى غمده فوجأ به جنبها
المبارک ورفع السوط فضرب به ضرعها فصاحت یا أبتاه فأخذ على بتلابیب عمر
وهزه ووجأ أنفه ورقبته
عمر
عصبانی شد و درب خانه علی را به آتش کشید و داخل خانه شد، فاطمه سلام الله
علیها به طرف عمر آمد و فریاد زد: «یا ابتاه، یا رسول الله»! عمر شمشیرش
را که در غلاف بود بلند کرد و به پهلوى فاطمه زد، تازیانه را بلند کرد و بر
بازوى فاطمه زد، فریاد زد: « یا ابتاه » (با مشاهده این ماجرا) علی (ع)
ناگهان از جا برخاست و گریبان عمر را گرفت و او را به شدت کشید و بر زمین
زد و بر بینى و گردنش کوبید.
الآلوسی
البغدادی، العلامة أبی الفضل شهاب الدین السید محمود (متوفای۱۲۷۰هـ)، روح
المعانی فی تفسیر القرآن العظیم والسبع المثانی، ج۳، ص۱۲۴، ناشر: دار إحیاء
التراث العربی – بیروت.
آتسلیم وصیت پیامبر اکرم (ص):
امیرمؤمنان
علیه السلام در تمام دوران زندگی‌اش، مطیع محض فرمان‌هاى الهى بوده و
آنچه او را به واکنش وامى‌داشت، فقط و فقط اوامر الهى بود و هرگز به خاطر
تعصب، غضب و منافع شخصى از خود واکنش نشان نمى‌داد.
آن
حضرت از جانب خدا و رسولش مأمور به صبر و شکیبائى در برابر این مصیبت‌هاى
عظیم بوده است و طبق همین فرمان بود که دست به شمشیر نبرد.
مرحوم سید رضى الدین موسوى در کتاب شریف خصائص الأئمه (علیهم السلام) مى‌نویسد:
أَبُو
الْحَسَنِ فَقُلْتُ لِأَبِی فَمَا کَانَ بَعْدَ إِفَاقَتِهِ قَالَ دَخَلَ
عَلَیْهِ النِّسَاءُ یَبْکِینَ وَارْتَفَعَتِ الْأَصْوَاتُ وَضَجَّ
النَّاسُ بِالْبَابِ مِنَ الْمُهَاجِرِینَ وَالْأَنْصَارِ فَبَیْنَا هُمْ
کَذَلِکَ إِذْ نُودِیَ أَیْنَ عَلِیٌّ فَأَقْبَلَ حَتَّى دَخَلَ عَلَیْهِ
قَالَ عَلِیٌّ (علیه السلام) فَانْکَبَبْتُ عَلَیْهِ فَقَالَ یَا أَخِی…
أَنَّ الْقَوْمَ سَیَشْغَلُهُمْ عَنِّی مَا یَشْغَلُهُمْ فَإِنَّمَا
مَثَلُکَ فِی الْأُمَّةِ مَثَلُ الْکَعْبَةِ نَصَبَهَا اللَّهُ لِلنَّاسِ
عَلَماً وَإِنَّمَا تُؤْتَى مِنْ کُلِّ فَجٍّ عَمِیقٍ وَنَأْیٍ سَحِیقٍ
وَلَا تَأْتِی وَإِنَّمَا أَنْتَ عَلَمُ الْهُدَى وَنُورُ الدِّینِ وَهُوَ
نُورُ اللَّهِ یَا أَخِی وَالَّذِی بَعَثَنِی بِالْحَقِّ لَقَدْ قَدَّمْتُ
إِلَیْهِمْ بِالْوَعِیدِ بَعْدَ أَنْ أَخْبَرْتُهُمْ رَجُلًا رَجُلًا مَا
افْتَرَضَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنْ حَقِّکَ وَأَلْزَمَهُمْ مِنْ طَاعَتِکَ
وَکُلٌّ أَجَابَ وَسَلَّمَ إِلَیْکَ الْأَمْرَ وَإِنِّی لَأَعْلَمُ خِلَافَ
قَوْلِهِمْ فَإِذَا قُبِضْتُ وَفَرَغْتَ مِنْ جَمِیعِ مَا أُوصِیکَ بِهِ
وَغَیَّبْتَنِی فِی قَبْرِی فَالْزَمْ بَیْتَکَ وَاجْمَعِ الْقُرْآنَ عَلَى
تَأْلِیفِهِ وَالْفَرَائِضَ وَالْأَحْکَامَ عَلَى تَنْزِیلِهِ ثُمَّ امْضِ
[ذَلِکَ] عَلَى غیر لائمة [عَزَائِمِهِ وَ] عَلَى مَا أَمَرْتُکَ بِهِ
وَعَلَیْکَ بِالصَّبْرِ عَلَى مَا یَنْزِلُ بِکَ وَبِهَا [یعنی بفاطمة]
حَتَّى تَقْدَمُوا عَلَیَّ.
امام
کاظم علیه السلام مى‌فرماید: از پدرم امام صادق علیه السلام پرسیدم: پس از
به هوش آمدن رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم چه اتفاق افتاد؟ فرمود:
زنها داخل شدند و صدا به گریه بلند کردند، مهاجرین و انصار جمع شده و اظهار
غم و اندوه مى‌کردند، علی فرمود: ناگهان مرا صدا زدند، وارد شدم و خودم را
روى بدن پیغمبر انداختم، فرمود:
برادرم،
این مردم مرا رها خواهند کرد و به دنیاى خودشان مشغول خواهند شد؛ ولى تو
را از رسیدگى به من باز ندارد، مثل تو در بین این امت مثل کعبه است که خدا
آن را نشانه قرار داده است تا از راههاى دور نزد آن بیایند… پس چون از دنیا
رفتم و از آنچه به تو وصیت کردم فارغ شدى و بدنم را در قبر گذاشتی، در
خانه‌ات بنشین و قرآن را آنگونه که دستور داده‌ام، بر اساس واجبات و احکام و
ترتیب نزول جمع آورى کن، تو را به بردبارى در برابر آنچه که از این گروه
به تو و فاطمه زهرا سلام الله علیها خواهد رسید سفارش مى‌کنم، صبر کن تا بر
من وارد شوی.
الشریف
الرضی، أبی الحسن محمد بن الحسین بن موسى الموسوی البغدادی (متوفای۴۰۶هـ)
خصائصالأئمة (علیهم السلام)، ص۷۳، تحقیق وتعلیق: الدکتور محمد هادی
الأمینی، ناشر: مجمع البحوث الإسلامیة الآستانة الرضویة المقدسة مشهد –
إیران، ۱۴۰۶هـ
المجلسی،
محمد باقر (متوفای ۱۱۱۱هـ)، بحار الأنوار، ج ۲۲، ص ۴۸۴، تحقیق: محمد
الباقر البهبودی، ناشر: مؤسسة الوفاء – بیروت – لبنان، الطبعة: الثانیة
المصححة، ۱۴۰۳ – ۱۹۸۳ م.
در روایت دیگرى سلیم بن قیس هلالى نقل مىکند:
ثُمَّ
نَظَرَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) إِلَى فَاطِمَةَ وَإِلَى
بَعْلِهَا وَإِلَى ابْنَیْهَا فَقَالَ یَا سَلْمَانُ أُشْهِدُ اللَّهَ
أَنِّی حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَهُمْ وَسِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَهُمْ أَمَا
إِنَّهُمْ مَعِی فِی الْجَنَّةِ ثُمَّ أَقْبَلَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه
وآله) عَلَى عَلِیٍّ (علیه السلام) فَقَالَ یَا عَلِیُّ إِنَّکَ سَتَلْقَى
[بَعْدِی] مِنْ قُرَیْشٍ شِدَّةً مِنْ تَظَاهُرِهِمْ عَلَیْکَ
وَظُلْمِهِمْ لَکَ فَإِنْ وَجَدْتَ أَعْوَاناً [عَلَیْهِمْ] فَجَاهِدْهُمْ
وَقَاتِلْ مَنْ خَالَفَکَ بِمَنْ وَافَقَکَ فَإِنْ لَمْ تَجِدْ أَعْوَاناً
فَاصْبِرْ وَکُفَّ یَدَکَ وَلا تُلْقِ بِیَدِکَ إِلَى التَّهْلُکَةِ
فَإِنَّکَ [مِنِّی] بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى وَلَکَ بِهَارُونَ
أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ إِنَّهُ قَالَ لِأَخِیهِ مُوسَى إِنَّ الْقَوْمَ
اسْتَضْعَفُونِی وَ کادُوا یَقْتُلُونَنِی.
پیامبر
صلى الله علیه وآله وسلم به فاطمه و همسر او و دو پسرش نگاهى کرد و فرمود:
اى سلمان! خدا را شاهد مىگیرم افرادى که با اینان بجنگند با من
جنگیده‌اند، افرادى که با اینان روى صلح داشته باشند با من صلح کرده‌اند،
بدانید که اینان در بهشت همراه منند.
سپس
پیامبر صلى الله علیه وآله نگاهى به علی علیه السلام کرد و فرمود: اى علی!
تو به زودى پس از من، از قریش و متحد شدنشان علیه خودت و ستمشان سختى
خواهى کشید. اگر یارانى یافتى با آنان جهاد کن و به وسیله موافقینت با آنان
بجنگ، و اگر کمک کار و یاورى نیافتى صبر کن و دست نگهدار و با دست خویش
خود را به نابودى مینداز. تو نسبت به من همانند هارون نسبت به موسى هستى،
هارون براى تو اسوه خوبى است، به برادرش موسى گفت: إِنَّ الْقَوْمَ
اسْتَضْعَفُونِى وَ کادُوا یَقْتُلُونَنِی؛ این قوم مرا ضعیف شمردند و
نزدیک بود مرا بکشند.
الهلالی، سلیم بن قیس (متوفای۸۰هـ)، کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ص۵۶۹، ناشر: انتشارات هادى ـ قم، الطبعة الأولی، ۱۴۰۵هـ.
همچنین در ادامه روایت پیشین که از سلیم نقل شد، امیرمؤمنان علیه السلام خطاب به عمر فرمود:
یَا
ابْنَ صُهَاکَ لَوْ لا کِتابٌ مِنَ اللَّهِ سَبَقَ وَعَهْدٌ عَهِدَهُ
إِلَیَّ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) لَعَلِمْتَ أَنَّکَ لا
تَدْخُلُ بَیْتِی.
اى
پسر صحّاک! اگر مقدرات خداوندى و پیمان و سفارش رسول خدا صلى الله علیه
وآله نبود، هر آینه مى‌فهمیدى که تو قدرت ورود به خانه مرا نداری.
الهلالی، سلیم بن قیس (متوفای۸۰هـ)، کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ص۵۶۸، ناشر: انتشارات هادى ـ قم، الطبعة الأولی، ۱۴۰۵هـ.
البته روایات در این باب بیش از آن است که در این مختصر بگنجد؛ از این رو به همین چند روایت بسنده مى‌کنیم.
به
راستى چه کسى جز حیدر کرّار مى‌تواند از چنین امتحان سختى بیرون بیاید؟!
زمانى ارزش این کار مشخص مى‌شود که بدانیم علی علیه السلام همان کسى است که
در میدان نبرد، همچون شیر ژیان بر دشمن حمله مى‌کرد و پهلوانان و یلان کفر
را یکى پس از دیگرى از سر راه بر مى‌داشت، روزى پشت پهلوانى همچون عمر بن
عبدود را به خاک مى‌مالد و روزى دیگر فرق سر مرهب یهودى را همراه با کلاه
خودش مى‌شکافد.
آن
روز فرمان خداوند این بود که دشمنان از ترس ذوالفقارش خواب آسوده نداشته
باشند؛ ولى روز دیگر فرمان این است که همان ذوالفقار در نیام باشد تا اساس
اسلام حفظ شود و دشمنان اسلام از نابود کردن آن مأیوس شوند.
احتمال شهادت حضرت زهرا علیها السلام هنگام درگیری:
دفاع
از ناموس، از مسائل فطرى و مشترک میان همه انسان‌ها است؛ اما روشن است که
اگر کسى بداند که قصد دشمن از تعرض به ناموس وى این است که او را به واکنش
وادار کنند تا به مقصود مهمتر و شوم‌ترى دست یابند؛ انسان عاقل، با تدبیر و
مسلط بر نفس خویش، هرگز کارى نخواهد کرد که دشمن به مقصودش برسد.
قصد
مهاجمین به خانه وحى این بود که امیرمؤمنان علیه السلام را به واکنش وادار
کنند و با استفاده از این فرصت، ثابت کنند که شخصى همانند علی علیه السلام
براى رسیدن به حکومت دنیوى حاضر شد که افراد زیادى را از دم شمشیر
بگذراند.
و
نیز اگر امیرمؤمنان علیه السلام از خود واکنش نشان مى‌داد و با آنها
درگیر مى‌شد، ممکن بود که فاطمه زهرا در این درگیری‌ها کشته شود، سپس
دشمنان شایع مى‌کردند که علی علیه السلام براى به دست آوردن حکومت دنیایى،
همسرش را نیز فدا کرد و در حقیقت او بود که سبب کشتن همسرش شد؛ چنانچه در
باره عمار یاسر، یار وفادار امیرمؤمنان علیه السلام چنین کردند.
هنگام
ساختن مسجد مدینه، عمار یاسر برخلاف دیگران که یک خشت برمى‌داشتند، او دو
تا دو تا مى‌آورد، پیامبر اسلام او را دید، با دست مبارکش، غبار را از سر و
صورت نازنین عمار زدود و پس فرمود:
وَیْحَ عَمَّارٍ تَقْتُلُهُ الْفِئَةُ الْبَاغِیَةُ، یَدْعُوهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ، وَیَدْعُونَهُ إِلَى النَّار.
عمار را گروه ستمگر مى‌کشند، او آنان را به بهشت مى‌خواند وآنان او را به جهنّم.
البخاری
الجعفی، محمد بن إسماعیل أبو عبدالله (متوفای۲۵۶هـ)، صحیح البخاری، ج ۱،
ص۱۷۲، ح۴۳۶، کتاب الصلاة،بَاب التَّعَاوُنِ فی بِنَاءِ الْمَسْجِدِ، و ج۳،
ص۱۰۳۵، ح ۲۶۵۷، الجهاد والسیر، باب مَسْحِ الْغُبَارِ عَنِ النَّاسِ فِی
السَّبِیلِ، تحقیق: د. مصطفى دیب البغا، ناشر: دار ابن کثیر، الیمامة –
بیروت، الطبعة: الثالثة، ۱۴۰۷هـ – ۱۹۸۷م.
صدور
این روایت از رسول خدا صلى الله علیه وآله در حق عمّار قطعى بود و تمام
مردم از آن آگاه بودند و نیز ثابت مى‌کرد که معاویه و دار و دسته‌اش همان
گروه نابکار هستند؛ از این رو هنگامى که معاویه شنید عمار کشته شده و لرزه
بر دل بسیارى از مردم انداخته، و این فرمایش پیغمبر اکرم صلى الله علیه
وآله سر زبان‌ها افتاده است، عمرو عاص را به حضور طلبید و پس از مشورت با
او شایع کردند که علی علیه السلام او را کشته است و این گونه استدلال کردند
که چون عمار در جبهه علی وهمراه او بوده است و علی او را به جنگ فرستاده
است؛ پس او قاتل عمار است.
احمد بن جنبل در مسندش مى‌نویسد:
مُحَمَّدِ
بْنِ عَمْرِو بْنِ حَزْمٍ عَنْ أَبِیهِ قَالَ لَمَّا قُتِلَ عَمَّارُ بْنُ
یَاسِرٍ دَخَلَ عَمْرُو بْنُ حَزْمٍ عَلَى عَمْرِو بْنِ الْعَاصِ فَقَالَ
قُتِلَ عَمَّارٌ وَقَدْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ
وَسَلَّمَ تَقْتُلُهُ الْفِئَةُ الْبَاغِیَةُ فَقَامَ عَمْرُو بْنُ
الْعَاصِ فَزِعًا یُرَجِّعُ حَتَّى دَخَلَ عَلَى مُعَاوِیَةَ فَقَالَ لَهُ
مُعَاوِیَةُ مَا شَأْنُکَ قَالَ قُتِلَ عَمَّارٌ فَقَالَ مُعَاوِیَةُ قَدْ
قُتِلَ عَمَّارٌ فَمَاذَا قَالَ عَمْرٌو سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى
اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ یَقُولُ تَقْتُلُهُ الْفِئَةُ الْبَاغِیَةُ
فَقَالَ لَهُ مُعَاوِیَةُ دُحِضْتَ فِی بَوْلِکَ أَوَنَحْنُ قَتَلْنَاهُ
إِنَّمَا قَتَلَهُ عَلِیٌّ وَأَصْحَابُهُ جَاءُوا بِهِ حَتَّى أَلْقَوْهُ
بَیْنَ رِمَاحِنَا أَوْ قَالَ بَیْنَ سُیُوفِنَا.
ابو
بکر بن محمد بن عمرو بن حزم از پدرش نقل مىکند که گفت: هنگامى که عمار
یاسر به شهادت رسید، عمرو بن حزم نزد عمرو عاص رفت و گفت: عمار کشته شد،
رسول خدا صلى الله علیه وآله فرموده است: گروه ستمگر، عمار را مى‌کشند،
عمرو عاص ناراحت شد و جمله «لا حول ولا قوة الا بالله» را مى‌گفت تا نزد
معاویه رفت، معاویه پرسید: چه شده است؟ گفت: عمار کشته شده است. معاویه
گفت: کشته شد که شد، حالا چه شده است؟ عمرو گفت: از رسول خدا صلى الله
علیه وآله شنیدم که مى‌فرمود: عمار را گروه باغى وستمگر خواهد کشت، معاویه
گفت: مگر ما او را کشته‌ایم، عمار را علی و یارانش کشتند که او را همراه
خویش وادار به جنگ کردند و او را بین نیزه‌ها و شمشیرهاى ما قرار دادند.
الشیبانی، أحمد بن حنبل أبو عبدالله (متوفای۲۴۱هـ)، مسند أحمد بن حنبل، ج۴، ص۱۹۹، ح ۱۷۸۱۳، ناشر: مؤسسة قرطبة – مصر؛
البیهقی،
أحمد بن الحسین بن علی بن موسى أبو بکر (متوفای ۴۵۸هـ)، سنن البیهقی
الکبرى، ج۸، ص۱۸۹، ناشر: مکتبة دار الباز – مکة المکرمة، تحقیق: محمد عبد
القادر عطا، ۱۴۱۴ – ۱۹۹۴؛
الذهبی،
شمس الدین محمد بن أحمد بن عثمان، (متوفای۷۴۸هـ)، سیر أعلام النبلاء، ج ۱،
ص ۴۲۰ و ص ۴۲۶، تحقیق: شعیب الأرناؤوط، محمد نعیم العرقسوسی، ناشر: مؤسسة
الرسالة – بیروت، الطبعة: التاسعة، ۱۴۱۳هـ.
هیثمى پس از نقل روایت مىگوید:
رواه أحمد وهو ثقة.
الهیثمی،
علی بن أبی بکر (متوفای ۸۰۷ هـ)، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج۷، ص۲۴۲،
ناشر: دار الریان للتراث/ دار الکتاب العربی – القاهرة، بیروت – ۱۴۰۷هـ.
و حاکم نیشابورى پس از نقل روایت مىگوید:
هذا حدیث صحیح على شرط الشخین ولم یخرجاه بهذه السیاقة.
این حدیث با شرائطى که بخارى و مسلم قبول دارند، صحیح است؛ ولى آنها به این صورت نقل نکرده‌اند.
الحاکم
النیسابوری، محمد بن عبدالله أبو عبدالله (متوفای ۴۰۵ هـ)، المستدرک على
الصحیحین، ج۲، ص۱۵۵، تحقیق: مصطفى عبد القادر عطا، ناشر: دار الکتب العلمیة
– بیروت الطبعة: الأولى، ۱۴۱۱هـ – ۱۹۹۰م.
مناوى به نقل از قرطبى مى‌نویسد:
وهذا
الحدیث أثبت الأحادیث وأصحّها، ولمّا لم یقدر معاویة على إنکاره قال:
إنّما قتله من أخرجه، فأجابه علیّ بأنّ رسول اللّه صلى اللّه علیه وسلم إذن
قتل حمزة حین أخرجه.
قال ابن دحیة: وهذا من على إلزام مفحم الذی لا جواب عنه، وحجّة لا اعتراض علیها.
این
حدیث از محکم‌ترین و صحیح‌ترین احادیث است و چون معاویه قدرت بر انکارش
نداشت، گفت: عمار را کسى کشت که او را همراه خود آورده است و لذا علی (ع)
در پاسخش فرمود: پس بنابراین حمزه را هم در جنگ احد پیامبر کشته است؛ چون
آن حضرت بود که حمزه را همراه خودش آورده بود.
ابن دحیه مىگوید: این پاسخ علی چنان کوبنده است که حرفى براى گفتن باقى نمى‌گذارد ودلیلى است که انتقادى بر آن نیست.
المناوی،
عبد الرؤوف (متوفای: ۱۰۳۱هـ)، فیض القدیر شرح الجامع الصغیر، ج ۶، ص ۳۶۶،
ناشر: المکتبة التجاریة الکبرى – مصر، الطبعة: الأولى، ۱۳۵۶هـ
چرا امیر المؤمنین در هیچ جنگی در زمان خلفاء شرکت نکرد؟
این
که امیرمؤمنان علیه السلام شجاعترین فرد زمان خودش بود، هیچ شک و شبهه‌اى
در آن نیست؛ آن قدر شجاع و دلاور بود که شنیدن نامش خواب را از چشمان
پهلوانان دشمن مى‌پراند؛ تا جایى که عمر بن خطاب مى‌گفت:
والله لولا سیفه لما قام عمود الاسلام.
به خدا سوگند! اگر شمشیر علی علیه السلام نبود، عمود خیمه اسلام استوار نمى‌شد.
إبن
أبی الحدید المدائنی المعتزلی، أبو حامد عز الدین بن هبة الله بن محمد بن
محمد (متوفای۶۵۵ هـ)، شرح نهج البلاغة، ج ۱۲، ص ۵۱، تحقیق محمد عبد الکریم
النمری، ناشر: دار الکتب العلمیة – بیروت / لبنان، الطبعة: الأولى، ۱۴۱۸هـ –
۱۹۹۸م.
حتى
در زمانى که تمام یاران بی‌وفاى رسول خدا صلى الله علیه وآله در جنگ احد و
حنین آن حضرت را رها و از معرکه گریختند، امام علی علیه السلام پروانه وار
اطراف شمع وجود پیامبر گرامى چرخید و از او دفاع مى‌کرد.
اما چرا همان علی علیه السلام در هیچ یک از جنگ‌هاى زمان خلفاء شرکت نکرد؟
همان
کسى که در زمان رسول خدا صلى الله علیه وآله در تمام نبردهاى مسلمانان
علیه کفار، یهودیان و… شرکت فعال داشت و پیشاپیش تمام سربازان پرچم اسلام
را به دوش مى‌کشید و پهلوانان دشمن را یکى پس از دیگرى بر زمین مى‌کوبید،
چه اتفاقى افتاده بود که در زمان خلفاء در هیچ نبردى حضور نمى‌یافت؟
آیا
شجاعتش را از دست داده بود، یا جنگ در رکاب خلفاء را جهاد نمى‌دانست؟ یا
این که خلفاء، بر خلاف سنت رسول خدا صلى الله علیه وآله قصد استفاده از آن
حضرت را نداشتند؟
امیر المؤمنین علیه السلام بهترین تصمیم را گرفت:
امر
دائر بود بین این که امیرمؤمنان علیه السلام اساس اسلام را حفظ نماید و از
حق خود بگذرد؛ یا این که بر آن عده اندک حمله نموده و آنها را از دم تیغ
بگذراند و در عوض دشمنان اسلام و منافقین با استفاده از این فرصت اساس
اسلام را به خطر بیندازند، امیرمؤمنان علیه السلام راه دوم را برگزید و با
این فداکارى دین اسلام را براى همیشه حفظ و دشمنان اسلام را نا امید کرد و
به طور قطع این تصمیم عاقلانه‌تر بوده است.
در خطبه سوم نهج البلاغه مى‌فرماید:
وَطَفِقْتُ
أَرْتَئِی بَیْنَ أَنْ أَصُولَ بِیَدٍ جَذَّاءَ أَوْ أَصْبِرَ عَلَى
طَخْیَةٍ عَمْیَاءَ. یَهْرَمُ فِیهَا الْکَبِیرُ وَیَشِیبُ فِیهَا
الصَّغِیرُ وَیَکْدَحُ فِیهَا مُؤْمِنٌ حَتَّى یَلْقَى رَبَّهُ. فَرَأَیْتُ
أَنَّ الصَّبْرَ عَلَى هَاتَا أَحْجَى. فَصَبَرْتُ وَفِی الْعَیْنِ قَذًى
وَفِی الْحَلْقِ شَجًا. أَرَى تُرَاثِی نَهْباً.
در
این اندیشه فرو رفته بودم که: با دست تنها (با بى یاورى) به پا خیزم (و حق
خود و مردم را بگیرم) و یا در این محیط پر خفقان و تاریکیى که پدید
آوردهاند صبر کنم، محیطى که: پیران را فرسوده، جوانان را پیر، و مردان با
ایمان را تا واپسین دم زندگى به رنج وا مىدارد.
(عاقبت)
دیدم بردبارى و صبر به عقل و خرد نزدیکتر است؛ لذا شکیبائى ورزیدم؛ ولى به
کسى مىماندم که: خاشاک چشمش را پر کرده، و استخوان راه گلویش را گرفته،
با چشم خود مىدیدم، میراثم را به غارت مىبرند.
و
در خطبه پنجم نهج البلاغه، هنگامى که شخصى همانند ابوسفیان به قصد گرفتن
ماهى از آب گل آلود و استفاده از موقعیت به دست آمده، نزد آن حضرت آمد و
پشنهاد بیعت و جنگ با أبوبکر را داد، امام علیه السلام خطبه خواند و فرمود:
أَیُّهَا
النَّاسُ شُقُّوا أَمْوَاجَ الْفِتَنِ بِسُفُنِ النَّجَاةِ… أَفْلَحَ مَنْ
نَهَضَ بِجَنَاحٍ أَوِ اسْتَسْلَمَ فَأَرَاحَ… فَإِنْ أَقُلْ یَقُولُوا
حَرَصَ عَلَى الْمُلْکِ وَإِنْ أَسْکُتْ یَقُولُوا جَزِعَ مِنَ الْمَوْتِ
هَیْهَاتَ بَعْدَ اللَّتَیَّا وَالَّتِی وَاللَّهِ لابْنُ أَبِی طَالِبٍ
آنَسُ بِالْمَوْتِ مِنَ الطِّفْلِ بِثَدْیِ أُمِّهِ. بَلِ انْدَمَجْتُ
عَلَى مَکْنُونِ عِلْمٍ لَوْ بُحْتُ بِهِ لاضْطَرَبْتُمْ اضْطِرَابَ
الْأَرْشِیَةِ فِی الطَّوِیِّ الْبَعِیدَةِ.
اى
مردم امواج کوه پیکر فتنهها را، با کشتی‌هاى نجات در هم بشکنید… (دو کس
راه صحیح را پیمودند) آن کس که با داشتن یار و یاور و نیروى کافى به پا
خاست و پیروز شد، و آن کس که با نداشتن نیروى کافى کنارهگیرى کرد و مردم
را راحت ساخت. اگر سخن گویم (و حقم را مطالبه کنم) گویند: بر ریاست و حکومت
حریص است، و اگر دم فرو بندم (و ساکت نشینم) خواهند گفت از مرگ مىترسد.
(اما) هیهات پس از آن همه جنگ‌ها و حوادث (این گفته بس ناروا است). به خدا
سوگند علاقه فرزند ابوطالب، به مرگ از علاقه طفل شیرخوار به پستان مادر
بیشتر است؛ اما من از علوم و حوادثى آگاهم که اگر بگویم همانند طناب ها در
چاه‌هاى عمیق به لرزه درآئید.
چرا رسول خدا (ص) از سمیه و دیگر زنان مسلمان دفاع نکرد؟
امیرمؤمنان
علیه السلام، به همان دلیل از خود واکنش نشان نداد که رسول خدا صلى الله
علیه وآله در هنگام کشته شدن سمیه، مادر عمار یاسر توسط مشرکان و تعرض
آنها به وی، از خود واکنشى نشان نداد.
ابن حجر عسقلانى در الإصابة مى‌نویسد:
(
۱۱۳۴۲ ) سمیة بنت خباط… والدة عمار بن یاسر کانت سابعة سبعة فی الاسلام
عذبها أبو جهل وطعنها فی قبلها فماتت فکانت أول شهیدة فی الاسلام… عذبها آل
بنی المغیرة على الاسلام وهی تأبى غیره حتى قتلوها وکان رسول الله صلى
الله علیه وسلم یمر بعمار وأمه وأبیه وهم یُعذّبون بالأبطح فی رمضاء مکة
فیقول صبرا یا آل یاسر موعدکم الجنة.
سمیه
دختر خباط… مادر عمار یاسر هفتمین کسى است که اسلام آورد، ابوجهل او را
اذیت مى‌کرد و آن قدر نیزه بر پایین شکمش زد تا به شهادت رسید، و او نخستین
زن شهید در اسلام است. آل بنومغیره، چون مسلمان شده بود و دست بردارد نبود
او را آزار و اذیت کردند؛ تا کشته شد. رسول خدا (ص)، منظره شکنجه شدن عمار
و مادر و پدرش را در مکه مى‌دید و مى‌فرمود: اى خاندان یاسر! صبور باشید
که وعده‌گاه شما بهشت است.
العسقلانی،
أحمد بن علی بن حجر أبو الفضل الشافعی، الإصابة فی تمییز الصحابة، ج ۷، ص
۷۱۲، تحقیق: علی محمد البجاوی، ناشر: دار الجیل – بیروت، الطبعة: الأولى،
۱۴۱۲ – ۱۹۹۲٫
با
این که رسول خدا صلى الله علیه وآله مى‌دید کافرى همچون ابوجهل متعرض
ناموس مسلمانان مى‌شود؛ ولى در عین حال هیچ واکنشى از خود نشان نمى‌داد و
به آنان نیز فرمان مى‌داد که صبر نمایند.
مگر
نه این که رسول خدا صلى الله علیه وآله غیورترین و شجاعترین فرد عالم
است، پس چرا از ناموس مسلمانان دفاع نکرد؟ چرا شمشیرش را برنداشت تا گردن
ابوجهل را از تنش جدا کند؟
و
نیز زمانى که عمر بن خطاب، متعرض زنان مسلمان مى‌شد و آنها را به خاطر
اسلام آوردنشان کتک مى‌زد، چرا رسول خدا صلى الله علیه وآله از خود واکنشى
نشان نمى‌داد.
ابن هشام در السیرة النبویة، مى‌نویسد:
ومر
[ابوبکر] بجاریة بنى مؤمل، حی من بنى عدى بن کعب، وکانت مسلمة، وعمر بن
الخطاب یعذبها لتترک الاسلام، وهو یومئذ مشرک، وهو یضربها، حتى إذا مل قال:
إنی أعتذر إلیک، إنی لم أترکک إلا ملالة، فتقول: کذلک فعل الله بک.
ابوبکر
مى‌دید که کنیز مسلمان شده از بنو مؤمل از خاندان عدى بن کعب، عمر او را
کتک مى‌زد تا دست از اسلام بردارد و مسلمان بودن را ترک کند (چون عمر هنوز
مشرک بود) آن قدر او را زد تا خسته شد، گفت: اگر تو را کتک نمى‌زنم براى
این است که خسته شده‌ام، از این جهت مرا ببخش. کنیز در پاسخ گفت: بدان که
خدا نیز این گونه با تو رفتار خواهد کرد.
الحمیری
المعافری، عبد الملک بن هشام بن أیوب أبو محمد (متوفای۲۱۳هـ)، السیرة
النبویة، ج ۲، ص ۱۶۱، تحقیق طه عبد الرءوف سعد، ناشر: دار الجیل، الطبعة:
الأولى، بیروت – ۱۴۱۱هـ؛
الشیبانی،
أحمد بن حنبل أبو عبد الله (متوفای۲۴۱هـ)، فضائل الصحابة، ج ۱، ص ۱۲۰،
تحقیق د. وصی الله محمد عباس، ناشر: مؤسسة الرسالة – بیروت، الطبعة:
الأولى، ۱۴۰۳هـ – ۱۹۸۳م؛
الکلاعی
الأندلسی، أبو الربیع سلیمان بن موسى (متوفای۶۳۴هـ)، الإکتفاء بما تضمنه
من مغازی رسول الله والثلاثة الخلفاء، ج ۱، ص ۲۳۸، تحقیق د. محمد کمال
الدین عز الدین علی، ناشر: عالم الکتب – بیروت، الطبعة: الأولى، ۱۴۱۷هـ؛
الانصاری التلمسانی، محمد بن أبی بکر المعروف بالبری (متوفای۶۴۴هـ) الجوهرة فی نسب النبی وأصحابه العشرة، ج ۱، ص ۲۴۴؛
الطبری،
أحمد بن عبد الله بن محمد أبو جعفر (متوفای۶۹۴هـ)، الریاض النضرة فی مناقب
العشرة، ج ۲، ص ۲۴، تحقیق عیسى عبد الله محمد مانع الحمیری، ناشر: دار
الغرب الإسلامی – بیروت، الطبعة: الأولى، ۱۹۹۶م؛
النویری،
شهاب الدین أحمد بن عبد الوهاب (متوفای۷۳۳هـ)، نهایة الأرب فی فنون الأدب،
ج ۱۶، ص ۱۶۲، تحقیق مفید قمحیة وجماعة، ناشر: دار الکتب العلمیة – بیروت،
الطبعة: الأولى، ۱۴۲۴هـ – ۲۰۰۴م.
چرا رسول خدا صلى الله علیه وآله جلوى عمر را نگرفت و او را از این کار منع نکرد؟ چرا شمشیرش را برنداشت و گردن عمر را نزد؟
اهل تسنن، هر پاسخى دادند، ما نیز عین همان را در باره صبر امیرمؤمنان علیه السلام و شمشیر نکشیدن آن حضرت خواهیم داد.
چرا عثمان از زنش دفاع نکرد؟
هنگامى
که یاران رسول خدا صلى الله علیه وآله به خانه عثمان ریختند و همسر او را
زده و انگشتش را قطع کردند، او از همسرش دفاع نکرد، شما از این عملکرد
عثمان چه پاسخى دارید؟
طبری، در تاریخش مى‌نویسد:
وجاء
سودان بن حمران لیضربه فانکبت علیه نائلة ابنة الفرافصة واتقت السیف بیدها
فتعمدها ونفح أصابعها فأطن أصابع یدها وولت فغمز أوراکها وقال أنها لکبیرة
العجیزة وضرب عثمان فقتله.
سودان
بن حمران آمد تا او را کتک بزند، نائله دختر فرافصه (زن عثمان) خود را بر
روى او انداخت، سودان شمشیر را گرفت و انگشت او را قطع کرد و سپس دست به
پشت او زد و گفت: عجب پشت بزرگى دارد، سپس عثمان را زد و کشت.
الطبری، أبی جعفر محمد بن جریر (متوفای۳۱۰)، تاریخ الطبری، ج ۲، ص ۶۷۶، ناشر: دار الکتب العلمیة – بیروت.
همچنین ابن أثیر در الکامل فى التاریخ مى‌نویسد:
وجاء
سودان لیضربه فأکبت علیه امرأته واتقت السیف بیدها فنفح أصابعها فأطن
أصابع یدیها وولت فغمز أوراکها وقال أنها لکبیرة العجز وضرب عثمان فقتله.
الجزری،
عز الدین بن الأثیر أبی الحسن علی بن محمد (متوفای۶۳۰هـ) الکامل فی
التاریخ، ج ۳، ص ۶۸، تحقیق عبد الله القاضی، ناشر: دار الکتب العلمیة –
بیروت، الطبعة الثانیة، ۱۴۱۵هـ.
ابن کثیر دمشقى سلفى مى‌نویسد:
ثم تقدم سودان بن حمران بالسیف فمانعته نائلة فقطع أصابعها فولت فضرب عجیزتها بیده وقال: أنها لکبیرة العجیزة. وضرب عثمان فقتله.
القرشی الدمشقی، إسماعیل بن عمر بن کثیر أبو الفداء (متوفای۷۷۴هـ)، البدایة والنهایة، ج ۷، ص ۱۸۸، ناشر: مکتبة المعارف – بیروت.
چرا
عثمان از زنش دفاع نکرد، مگر نه این که او مرد بود، غیرت داشت و باید از
زنش دفاع مى‌کرد؟ پس چرا هیچ واکنشى از خود نشان نداد و حاضر شد که ببیند
یاران رسول خدا به همسر او اهانت کرده و متعرض همسر او شوند؟
چرا عمر از زنش دفاع نکرد؟
اهل
سنت اصرار دارند که امّ‌کلثوم دختر امیر مؤمنان علیه السلام همسر عمر بوده
است؛ اما مى‌بینیم که هنگامى که مغیرة بن شعبه اهانت زشتى به امّ‌کلثوم
کرده و او را با امّ‌جمیل، زنا کار مشهور عرب تشبیه و قیاس مىکند، عمر
هیچ عکس العملى از خود نشان نمى‌دهد.
ابن خلکان در وفیات الأعیان مى‌نویسد:
ثم
إن أم جمیل وافقت عمر بن الخطاب رضی الله عنه بالموسم والمغیرة هناک فقال
له عمر أتعرف هذه المرأة یا مغیرة قال نعم هذه أم کلثوم بنت علی فقال له
عمر أتتجاهل علی والله ما أظن أبا بکرة کذب علیک وما رأیتک إلا خفت أن أرمى
بحجارة من السماء.
ام
جمیل (کسى که سه نفر شهادت دادند مغیره با او زنا کرده است، و به خاطر
امتناع شاهد چهارم از شهادت، از حد رهایى یافت) در حج، با عمر همراه شده و
مغیره نیز در آن زمان در مکه بود. عمر به مغیره گفت: آیا این زن را
مى‌شناسی؟
مغیره در پاسخ گفت: آرى این امّ‌کلثوم دختر علی است!
عمر
گفت: آیا خودت را به بى خبرى مى‌زنى؟ قسم به خدا من گمان مى‌کنم که
ابوبکرة در باره تو دروغ نگفته است؛ و هر زمان که تو را مى‌بینم مى‌ترسم
که از آسمان سنگى بر سر من فرود آید!
إبن
خلکان، أبو العباس شمس الدین أحمد بن محمد بن أبی بکر (متوفای۶۸۱هـ)،
وفیات الأعیان و انباء أبناء الزمان، ج۶، ص۳۶۶، تحقیق احسان عباس، ناشر:
دار الثقافة – لبنان.
و ابوالفرج اصفهانى مى‌نویسد:
حدثنا
ابن عمار والجوهری قالا حدثنا عمر بن شبة قال حدثنا علی بن محمد عن یحیى
بن زکریا عن مجالد عن الشعبی قال کانت أم جمیل بنت عمر التی رمی بها
المغیرة بن شعبة بالکوفة تختلف إلى المغیرة فی حوائجها فیقضیها لها قال
ووافقت عمر بالموسم والمغیرة هناک فقال له عمر أتعرف هذه قال نعم هذه أم
کلثوم بنت علی فقال له عمر أتتجاهل علی والله ما أظن أبا بکرة کذب علیک وما
رأیتک إلا خفت أن أرمى بحجارة من السماء.
ام
جمیل همان کسى است که مغیره را به زناى با او متهم کردند و در کوفه به نزد
مغیره رفته و کارهاى او را انجام مى‌داد! این زن در زمان حج با مغیره و
عمر همراه شد. عمر به مغیره گفت: آیا این زن را مى‌شناسى؟ پاسخ داد: آرى
این امّ‌کلثوم دختر علی است!
عمر
گفت: آیا در مقابل من خود را به بی‌خبرى مى‌زنی؟ قسم به خدا من گمان
ندارم که ابوبکرة در باره تو دروغ گفته باشد! و تو را نمى‌بینم، مگر آنکه
مى‌ترسم از آسمان سنگى بر سر من فرود آید!
الأصبهانی، أبو الفرج (متوفای۳۵۶هـ)، الأغانی، ج ۱۶، ص ۱۰۹، تحقیق: علی مهنا وسمیر جابر، ناشر: دار الفکر للطباعة والنشر – لبنان.
زنا
کردن مغیره با امّ‌جمیل، مشهور و معروف و امّ‌جمیل به بدکاره بودن شهره
شهر و انگشت نماى عام و خاص بود. چرا هنگامى که مغیرة بن شعبه، دختر رسول
خدا را با چنین زنى زناکارى مقایسه مىکند، خلیفه دوم او را مجازات
نمى‌کند؟
اهل تسنن از این مطلب هر پاسخى دادند، ما نیز همان پاسخ را به آنها خواهیم داد.
منبع :
روح الامین (ذکر منبع در هنگام کپی برداری الزامیست) .
